Bovenstaande foto, een focus stack van totaal 32 foto’s, is een schelp van een Wulk (5.5 x 3.5 cm) met op zijn huisje een afzetting van zeepokken.

Langs het strand van de Haagse kust tussen Kijkduin en Scheveningen zijn prachtige schelpen te vinden.

Interessant is ook de achtergrondinformatie over het dier die deze schelp (heeft) bewoont.

Via Nederpix en Natuurinformatie kwam ik erachter dat, gezien de sculptuur van de top van de schelp en de kleur van het gladde deel rechtsboven op de foto (veroorzaakt door het feit dat deze schelp ooit werd bewoond door een Heremietkreeft), dit de schelp van een Wulk (Buccinum undatum) moet zijn. Een Wulk slak is geen alg maar een aaseter.

Ik dacht eerst dat dit het huis van een purperslak was, maar de laatste informatie zegt dat de noordelijkste grens van verspreiding van de de Purperslak wordt gevormd door de kunstmatige rotskusten van ons Deltagebied, ooit tot aan de pier van Hoek van Holland. De opwarming van de zee zou wel kunnen zorgen voor een noordwaartse areaal-uitbreiding, maar dan nog leven ze alleen op rotskusten/dijken. De Wulk leeft autochtoon in de Noordzee en dus in koud water. Het warmer wordende zeewater zou zelfs de doodsteek kunnen worden voor deze soort.

Voor mij is de foto bijzonder omdat er Zeepokken op zitten. Zeepokken vestigen zich op elk hard substraat dat voorhanden is, of dat nou een rots, een schelp of een zeedijk is.

Waarschijnlijk zijn deze zeepokken aan de lege schelp gaan groeien toen de heremietkreeft deze ging bewonen.

Nederlandse schelpdier-soorten die op hard substraat leven (Mosselen, Oesters, Purperslakken, Alikruiken, Schaalhorens) kunnen op het strand aanspoelen, ook al is dat kilometers ver van de dichtstbijzijnde zeedijk. Op de Nederlandse stranden zijn dus schelpen te vinden van honderden soorten slakken en tweekleppige.